Önceki yıl da 4,5 ay kalmıştım. Bir telefon görüşmemizde ağlamış, özlediğini söylemişti bana. Ben de telefonu kapattıktan sonra epey bir dalmıştım.
ANNELERE...
“Elini öpmeye geldim. Yarın gidiyorum,” dedim.
“Nereye?” dedi.
“İstanbul’a,” dedim.
“Çok kalacak mısın?” dedi.
“Çok…” dedim.
Durdu, bekledi, yere baktı:
“Çok kalma. Erken gel,” dedi.
Göğsünün altında yumruk gibi sıkıldığının farkındaydım kalbinin.
“Peki,” dedim.
İnanmadığını fark etmiştim. Sevinmedi çünkü. Yalan söylediğimi, onu dinlemeyeceğimi, en az iki ay kalacağımı biliyordu. En azından tahmin ediyordu. Önceki yıl da geçmişti aramızda benzer bir konuşma ve 4,5 ay kalmıştım. Bir telefon görüşmemizde ağlamış, özlediğini söylemişti bana. Ben de telefonu kapattıktan sonra epey bir dalmıştım. (Siz ağladığımı düşünebilirsiniz)
Ağladığını gizlemek neden bu kadar gerekli ve onurlu?
İkisinin de elini öptüm, çıktım evden.
Babam, daha yoldayken aramış, “Sen bir arkadaşsın bana. Şu salgın illetinde seninle soluklanıyor, seninle rahatlıyorduk. Neden çok gördün bize?” demiş, kalbimin ortasına bir hançer saplamıştı. Onlardan ayrı kalmanın gerekliliği ve daha fazla önemli olduğunu anlatacak bir dil, bir cümle, bir yalan gelmez insanın aklına bu anlar da. Gelmez işte. Gelse de ne kendine ne anne babaya yakıştırırsın.
Babam buğulu sesiyle gözyaşlarını buluştururken ben ağlamanın bir başka biçimini bulabilmenin arayışı içindeydim.
Yol uzadı. Hasret arttı. Günahlarıma yeni yeni günahlar katmanın ufkunu zorlamaya başladı hücrelerim. Kahreden yolculukların uzadıkça hafifleteceğine olan inancım tecrübe edilmiş bir alışkanlık olduğu için kendimi kandırmama gerek yoktu. Sevgiyi arttıracak ayrılıklara ihtiyacı vardı hepimizin.
Hemen her gün görüştük, şakalaştık ikisiyle de. Annemle kendisini, babamla yine annemi konuştuk. Annem iyiyse hepimiz iyi, annem kötüyse hepimiz kötüydük.
İkinci haftanın sonlarında sesi değişmişti annemin. Bu, hastalığının arttığını gösteriyordu. Ancak o kadar alıştırmıştı ki bizi hastalıklarına, biraz dikkat eder, kendine bakarsa hafta bitmeden eski haline döner diye düşünüyorduk. Babam da biz de inanıyorduk buna. Tuhaf olan, annemin de inanmasıydı. Hatta bizden de fazla inanıyordu.
Öyle olmadı. Sesi mikrofonun üstüne kapatılmış bir mendilin altından çıkıyor gibiydi. Ya da bir çocuğun kulağına fısıldayarak konuşması gibi…
Beşince haftanın Cuma günü saat 17 45’te telefonum çaldı. Çok zorda kalmasa aramayacağını düşündüğüm bir numara… “Annen yoğun bakımda…” Gerisine gerek yoktu. Fasa fisoydu gerisi. Lüzumsuzdu. Aşağılıktı.
Metrobüsle İncirli’ye, metroyla da otogara geldim.
Zamanla yarışıyordum. Duraklar, müşteriler, İstanbulkart, duraklar, maskeliler, annem yaşıtları, annemin sesi, annemin bakışı, annemin dokunuşu…
İki dakikalık durak mesafeleri iki saat gibiydi. Adıyaman 10 Km yazmasını o kadar çok istiyordum ki kanatlarımın olmasını hiç bu kadar istememiştim.
Uçak aktarmalı olduğundan sekiz on saat terminallerde bekleyecektim. Ölürdüm. Çatlardım. Patlardım hayal kurmaktan.
Gaziantep’e indiğimde saatler 11’i gösteriyordu.
Yaman Tur minibüsleriyle iki saatte indim Adıyaman’a.
Doğruca hastaneye…
Yoğun bakımın kapısında bekleyen doktor içeriye aldı sağ olsun. Alnından öptüm. Ayaklarından öptüm. Ellerinden öptüm.
O da gözlerimden öptü.
On dakika o konuştu ben dinledim. On dakika gözlerine baktım. O kadar ciddi, o kadar doluydu ki izin verselerdi ertesi güne kadar konuşurdu benimle.
Dışarıya çıkardılar.
Hiç ayrılmadım. Ayrılmak istemiyordum.
“Yorgunsun. Dinlen biraz. Yarın yine gel; görüştürürüz,” deyince gittim.
Uyumak mı; ne mümkün? Kim uyur? Nasıl uyur?
Sabah hastanede açtım gözümü. Kuşlar getirmişlerdi sanırım. Ya da ben uçarak gelmiştim. Kim getirdi, neyle geldim hatırlamıyordum. Ne önemi vardı ki hem. Yanındaydım işte. Dizinin dibine koydukları derisi yırtık, bir ayağı cır cır ses çıkaran bir sandalyede oturuyordum.
“Neredesin?” dedi.
Eyvah… Hatırlamıyordu beni.
Baştan aldım her şeyi. Hatırlamadı. Yormadım.
“Boş ver. Yanındayım işte.”
Bembeyazdı yüzü. Elleri, ayakları bembeyazdı. Pamuk gibiydi. Başımı dayadığım göğsünün altına sıkışıp kalan, o yumruk gibi sıkılmış yüreğinin karşı ekranda kaç kez attığına takıldı gözlerim. 180… çok fazla. Çok çok fazla. ‘Bunun için burada ya zaten,’ dedim içimden.
“Dışarıya,” dedi bir ses.
Oysa içeri girmek istiyordum ben. Kalbine, ciğerlerine girmek istiyordum. O alçak hücrelerin boyunlarından tutup sıkmak, defolup gitmelerini isteyecektim.
“Dışarıya, lütfen…” dedi aynı ses…
İçime akan gözyaşlarımın tekini görmesini istemediğimden ezik büzük bir halde dışarıya attım kendimi. O kadar iğrenç ve küçülmüş hissediyordum ki kendimi. Hiç bu kadar gereksiz ve aşağılık biri olmamıştım hayatımda. Dünyanın öbür ucunu burnunun ucuymuş gibi gören biri için kılımı kıpırtamıyor, gözlerinin içine bakarak ‘seni ne kadar çok sevdiğimi anla işte’ dışında hiçbir şey gelmiyordu elimden. Hepsi bu kadardım. Topu topu bu kadar… Aynı pantolon, aynı çorap ve bir gün öncesinden kopup gelen adam… İşe yaramazlığını anlamış biriydim… Etinin, kemiğinin sahibine bir nefes veremeyen biriydim.
Telefonum çaldı. Aynı numara. Aynı ses.
“Makineye bağladılar.”
Makinelere nefretimin başladığın andır bu an. Kablolara, koridorlara, camlı kapılara, fanuslara, serumlara, yanıp sönen ışıklara…
Bu kez uçmaktan da hızlı varmıştım. Evden çıktığımda aklımda annem, vardığımda annem… Kaç saniye ki…
Uyuyordu annem. Uyutuluyordu. Habersizdi geldiğimden.
Yalvarıyordum. Bir dakika… Bir saniye… Bir salise…
Geçiriyorlar yanımızdan…
Karşılıksız bakışmalar… Beyaz çarşaf altında kar taneleri…
Az önce aldığı mutlu bir habere seviniyordu sanki…
Sedye uzaklaştıkça büyüyordu içimde. Büyütüyordum. Aklım, kalbim, hevesim, heyecanım boşluğa sallanıyordu. Boşa sallanıyordu. Ben yoktum. Ben kimdim? Ben neydim?
