Tarihin her bir anında normal acılar hayatımızda gebe olmadı. Her bir canda biraz daha yüreğimizin yandığını görüyoruz
DEPREMDE KURUYAN IRMAK
Ellerim enkazın altında yanar
Vücudum beton yığınında kanar
Melekler benimle konuşur yüreğim çoşar
Bir yüreğin ellerinde bedenim solar
Acının feryadı tüm dünyaya dolar
Kaç mevsim oldu dünyadayım
Hiçbir ölüm bu kadar acılı değildir değil mi babacığım
Beton yığınları arasında vücudumu hissedemiyorum
Bedenim yavaş yavaş babacağım soluyor
Tüm anılarım düşüncelerde yok oluyor
Gezdik geçtik dünyanın birkaç süsünde
Durduk şubatın 6 sında asrın felaketinde
Aklımda geçip giden bir yığın şuur
Her yerden gelen beton yığınları bedenime vurur
Küçücük ellerim çaresizliğe tutunur
Yüreğimde akan Irmaklar duruyor
Bir can değil bu yürek sızısı
Ellerim bir yığın toprakta
Bir çağın delisi hikmetsiz bir çorakta
Durmadan yer sallanıyor acımasızca bir anda
Akıp giden bir umudun haykırışı
İçimden kor bir ateşin serzenişi
Yüreğimde akan ırmaklar duruyor
Vakit dünyalıklardan ayrılmak vakti
Gözlerimin önünde babam ağlıyor
Yüreğimde Irmaklar duruyor
Ve Rabbime kavuşmaya saatler kalıyor
Baş ucumda babam
Tutmuş ellerimi hüzünler yakıyor
Öpüyor son kez beni vedaya hazırlanıyor
Acılarımızı derinden kaybettikçe neyin doğru yapılması gerektiğini bazen bedel ödeyerek öğreniyoruz.
Biz yüce bir toplumuz her yaşadığımız acıda yeniden dirilmesini biliriz.
Tarihin her bir anında normal acılar hayatımızda gebe olmadı. Her bir canda biraz daha yüreğimizin yandığını görüyoruz. Tarihin en büyük Deprem felaketini yaşarken, nice canlarımızı yitirdik. Siyasi bir yapılanmanın ve açıklamaların hiçbir anlamının olmadığı bir demdeyiz. Bütün olmalı herkesin asrın felaketinde elbirliğiyle bu yıkıma uğramış insanlığın acılarını azaltmak için tek gaye olup uğraşmalı.
Devletimizin yanında olup, var gücümüzle ellimizden geleni yapmalıyız. Hepimiz sevdiklerimizi ailemizi dostlarımızı bu milletin içinde kardeşlerimizi kaybettik. Matem tutmamak elde değil. Bir aile düşünün tamamen yok olmuş. Bir soy bir anda bitmiş. Bir aile düşünün sadece bir kişi kalmış o insanın gidebileceği bir evi artık yok, her şeyini kaybetmiş. Dışarda üşüyen insanların bir umutla bir battaniye arayışını gördüm. Birbirimizin yaralarını, eksikliklerini örtükçe bir oluruz ve bir oldukça yeniden diriliz.
Bu şiir Kahramanmaraş' ta hayatını kaybeden dünyalar güzeli sevgili Irmak için yazılmıştır. Dünyamızın çiçeği cennette açtı…
Süleyman YÜKSEL
