Harika bir gezi oldu. İçsel ve tarihsel, burnunuzda pamuk helva kokuları şeker tadında bir gezi,neredeyse beş asrı aşan iki bin yıllık tarihi evlere baktığımda aklımdan geçenleri tutamadım. Bu evlerde neler yaşandı, bu evlere neler sığdırıldı? Acı ve tatlı geçmiş, içimden duyduğum sesler...
Bebekler ağlıyor, anneleri yok. İnci taneleri dökülüyor yanaklardan. Öte yandan Osmanlı mutfağı kokusu da geldi burnuma. Kahkaha atan kırmızı elbiseli kadın, hıçkırıklara boğulmuş acılı bir eş veyahut elinden çocuğu alınmış bir anne... Kapalı kapılar ardında bitmek bilmeyen hikâyeler, sırlar geçip gidiyor. Aydınlık ve karanlığın sembolü olan kapı açıksa emniyet, güven ve sığınma; kapalıysa reddediliş, istenmeme, dışlanma ve hapsolma gibi anlamlara bürünüyor. Ev biz isek, kapı da duygularımızdır, mahremimize ve mabedimize olan adımlarımızdır...
Soluklarımız kendimize, ailemize açılan yüreğimizin çilingiridir. Hele ki arkasında huzur ve güven varsa kendini sevmek en güzelidir. Açtığın kapı cümle kapısıysa önce aynada seyredersin. İç huzurunun dışa yansıması çıkar. Merdiven başında güvendesindir. Dışarıdaki kar, fırtına ve kötülükler cümle kapısından uzaktadır. Bir de vurdun mu kilidi, huzur içinde kalırsın. İç odalardaki kapılar çıkar karşına, kapanır ve yüzleşirsin. Sen soyunursun, kapı başını aşağı indirir mahremin sadakatiyle. Uyuyan çocuğun kapısını da örtersin veyahut eski sigara tablasıyla veya büyükannenin resmiyle birlikte dedenin eskimiş anıları ile baş başa bırakırsın. Cümle kapısı, alem kapısı, dargın kapılar, yüze kapanan kapılar, gönül kapıları, ardına kadar açık kapılar, sormadan girilen kapılar, süslü kapılar, yürek kapılar...
Güvene çıkan, kendi içinde hikayesi olan güler yüzlü kapılar… Koluna değdiğinde sevginin sihri yayılan can kapılar. Bugün de kapı düştü dağarcığımın ataşına.
Kıymet Şahin
25.Haziran.2023 13:30