Onlar her sabah silahlı günlere uyandılar. Onlar hep çığlıklar duyarlardı gecelerin içinde.Hep bir bomba patlardı evlerinin üstünde. Onlar savaşın çocuklarıydı. Gözlerinde hüzün, ellerinde acının izleri vardı.Kalplerinde terkedilmişliğin kırıklığı ve emperyalizmin gücü bedenlerindeydi.Onlar
barışı görmeden büyüyen bir ülkenin, savaşın çocuklarıydı.
Ah savaş sen hep çocukları mı vuracaksın...
Filistin'de de İsrail'de de sadece sivil halka üzülüyoruz.Yönetenler ve savaşı başlatanlar bu yıkımı koltuklarından izlemekle kalıyorlar
Savaşmaları söylendi askerlere.Girin diğerlerinin toprağına, diğerlerinin evlerine…Ne için yapacaklardı bunu? Bir avuç toprak için mi?Toprak kimin toprağıydı peki? Para için, güç için, iktidar için çocuklar ölüyor ve diğerleri…Katilden hiç farkı yok bu güç ve para için katledenlerin.Sadece adını değiştirmişler.
Savaş…
Mustafa Kemal Atatürk’ün muhteşem sözlerinden; “Savaş zaruri ve hayati olmalıdır. Milletin hayatı tehlikeye maruz kalmadıkça savaş bir cinayettir.”
Sonsuz evrene asırlardır sığamadık.Oysaki kapladığımız yer kadarız bu dünyada.Yetmiyor hiçbir şey insanlara.Hayvanları, çocukları, kadınları, erkekleri, herşeyi öldürüyoruz.Yeri geliyor kendimizi öldürüyoruz.
Sınırların ne kadar anlamsız olduğu, toprağın kime ait olduğu ve bütün bu topraklara kimin yerleşeceğine nasıl karar verilebildiğiyle ilgili düşünmekten insan kendini alı koyamıyor.
Sınırlar olmasa savaşlar olur muydu diye düşünmeden edemiyoruz.
İnsanlar bu kadar doyumsuz, güç sarhoşu ve para hırslarıyla boğuştukları sürece savaşlar hep olacak maalesef…
Çocukların gülüşü umut dolu, elleri gül kokması gerekirken, onların çevresi bombalarla dolu ve böyle yaşamaya mecbur bırakıyoruz.
KORKUYORUM ANNE
Kara bulutlar
Kara bulutlar
Gökyüzünü kapladılar...
Korkuyorum anne!
Baharda öldürecekler beni
Burası çok soğuk
Üşüyorum anne!
Yaz güneşinde ısıt beni
Bir yağmur damlası düşerken nilüferlerin üstüne
Kömür siyahına dönüyor yüreklerimiz...
Bir çocuk öldü diyecekler
Bir çocuk öldü!
Korkuyorum anne!
Gökyüzünün karanlık yüzünde
Karanlık bir ormanda
Karanlık bulutların altında...
Küçük yüreğim kaldı papatyalarda
Papatyalar örtün üstüme
Henüz taç yapamadım saçlarımda
Yeşil kırların siyaha döndüğü baharlarda
Öldürdüler beni...
Gömün beni
Karanlık bir gecenin koynunda
Korkuyorum anne...
Kader Eltutan
ŞİİR
"Periler ve Pervaneler" kitabımdan