HAKLI GURURLARIM.
İç seslerini dinlemelerine fırsat verdim, karışmadım. En önemlisi...
“ÖZGÜR ANNENİN ÖZGÜR ÇOCUKLARI”!
Bu sabah kızımın "toplumdaki dönüşüm" temalı bir yazısı ile güne başladım.
Evlatlarıyla gurur duymak herkesin en doğal hakkıdır elbette ama içimdeki ses, bu hakkı en çok da bana bağışlıyor gibi.
Hayatımdaki en iyi becerilerimden biri, belki de en belirleyici olanı iyi bir ebeveyn olmayı becermek. Ha, sizler gibi ütüler, şahane sofralar, harika oyuncaklar almayı becerememiş olabilirim, kastım bunlar değil tabii ki.
Dünyayı anlama ve anlamlandırma çabalarıma ilişkin güçsüzlüklerime hiç şaşırmadan yaşadım, çünkü biliyordum ki tüm çabalarımın başarısı dış dünyaya uyumları ölçüsünde olacaktı. Bu bakımdan anneliğimin ve içsel dinamiklerimin gücü, dünyayı anlama sezgileri…
Dışarıdan ve içeriden müdahaleler olmadı. İç seslerini dinlemelerine fırsat verdim, karışmadım. En önemlisi yargılamadım. Sorgulamadan kendi kararlarını kendileri vermenin yolunu gösterdim. Özgürlükler alabildiğine sessiz eğitimin önemini vurguladı. Kitap okuyun, ders çalışın demedim.
Elinde sürekli kitap okuyan bir anne izlediler. Zorlu yıllarımız oldu, birlikte mücadele verdik. Her şey açık büfe gibiydi gözlerimizin önünde. Gerçeklerde birbirimizle eğlendik, güldük, tartıştık da. Kendine laf söyletmeyen değil, dalga geçen bir anne oldum. Hele hele son yıllarda onlar haklı, ben mutlu ve haksız oldum. Sonrasında onlara görmeyi, işitmeyi sakladığım için özür dilemesini öğrendiler. Yaşayarak yazsam sayfalar almaz. Gururum, haklı gururum. Özgür annenin özgür çocukları, yürüyün hayatın başarı adımlarında, sizi kimse tutamaz (beni tutamadı).
Hayata, uyumun sağladığı imkânlar, sadece sağlanan uyum kadar değil, uyum sağlayanın niteliği kadardır da. Uyumsuzluğunki de öyle.
Seviyorum bizi, hem de çok. Mis çekirdek ailem, başarılarım, aynalarım.
Kıymet Şahin
22.Temmuz.2024