Dervişliğin, çelebiliğin, arifliğin, insanıkamil olmanın inceliklerini yaşayan/yaşatan bir gelenekten gelmemize rağmen bugün insanımızın çok sığ ya da mış gibi yaşayan hale gelmesi ve bu durumu da sahte özgüven patlaması ile kapatmaya çalışması ne acı!
Herkes herkese tepeden bakma; herkes herkesi ezme, kandırma; herkes herkesin gözünü boyama ve hemen her durumda herkes herkesten bir gömlek üste çıkma derdinde. Üstelik bu çalımları başaranlar da kendini şu hayatta en mahir sayıyor...Hatta bu çalımlılar, o çalımları öğrenmeye çalışanlarca ayakta alkışlanıyor.
Oysa ki çok basit: Kendisinin şerefimahlukat olduğunun farkına varıp da her şeyden evvel insan olarak kendisine saygı duyan ancak, diğer insanlara ve hayata saygı duyar... Bu saygının, olgunluğun sırrına varan da güç, kaba kuvvet, koz, -görece- üstünlük, fırsat elinde olsa dahi işte bu öz saygıdan tek bir canı ve tüm cihanı incitmez. İşte asıl muzaffer, güç elinde iken hayata tebessümle gül dağıtabilendir. Asıl, cesaret ve özgüven de budur... Zira asıl kendini, kendinin ne olduğunu biliş, budur. Böylesi cesaretliler her insanın layığına er geç kavusup layık olduğunu yaşayacağını da bilir. Zira hakkı en adil şekilde Dağıtan var!
Şöyle dikkatli bakın çevrenize! Şu dünyevi ölçülerle -evet, sadece dünyevi ölçülerin kıt ve kör ölçümleri ile- gücü elinde tuttuğunu gördüğünüz/sandığınız, tam da fırsat elindeyken gücün(ün) farkına varmamış gibi yapıyor hatta bazen farkındalığından bir parça hicap duyup da sizi ya da olanı (elinde tuttuğu fırsatları kendi özgür iradesi ile bir kenara iterek) sükut içindeki bir gülümseme ile kaderine bırakıp kendi yoluna süzülüyorsa, o elinizden, hayatınızdan kaçırdığınız cesur, -emin olun- sizi ve kendisini sayan İNSANdı... Ve o an, -havada asılı duran ile ayakları sağlam basıp yürüyen için ayrı ayrı- hak yerini bulmuştu(r)...
Bu devirde böylesi bir denklemi anlamak ve insan denen bilmeceyi çözmek zor, değil mi?
Haklısınız...
Ama unutmayın! Hakk/hak ezelden ebededir.
@Rana İSLAM DEĞİRMENCİ